มอนางเพลีย

มอนางเพลีย จ.กาฬสินธุ์
ม.นางเพลีย ย่อมาจาก มอนางเพลีย...
บางคนอาจคิดว่า เป็นมหาวิทยาลัยหนึ่งในประเทศไทยที่โนเนม ไร้ชื่อ ไม่มีคนรู้จัก
อันที่จริงกลับ เป็นชื่อของ ทางลาดชันแห่งหนึ่ง ที่แม้ไม่มีใครรู้จัก แต่ถ้ารู้จักแล้วต้องยอม ถอยมาตั้งหลักก่อน...
เพื่อจะพิชิตประสบการณ์ของการขับซิ่งลง ทางลาดชัน โค้งเกือบ 2 กม.นี้...อยู่แถว บ้านนาไฮ่เดียว จ.กาฬสินธุ์
(รถมอเตอร์ไซค์เกียร์ออโต้ กับ รถเกียร์ออโต้หมดสิทธิ์ ถ้าคนขี่หรือขับใจไม่ถึงหรือไม่ชำนาญพอ...แหกโค้งประจำ)
เนื่องจากเป็นทางลาดชัน แบบแตะเบรกแล้ว กระดกม้วนตีลังกาแบบกายกรรมเปียงยางจากข้างหลังได้เลย...
นี่คือ ไตเติ้ลแบบย่อๆ ไว้ ก่อนจะเล่าที่มาของเรื่องนี้
2 พ.ย. 2557 หลังจากเสกสุสาน เคารพไหว้บรรพบุรุษและรวมญาติประจำปีเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่ผมต้องซิ่งกลับมา
ทำงานที่ อ.เมืองกาฬสินธุ์ ระยะทางประมาณ 180 กม. ด้วยเจ้า Honda i-Con มังกรทางเรียบคู่ใจ กะ หมวกนิรภัยประจำตัว Honda Zoomer-X สีส้ม... ซึ่งเป็นช่วงซ้อมฝึกขี่ให้ชำนาญขึ้น เพื่อจะขึ้นไปซิ่ง Bigbike ออกทริปกับเพื่อนๆ ได้
ผมได้เลือกกลับเส้นทางเดิม เพื่อจะได้คุ้นเคยกับเส้นทาง โดยขี่ออกจากบ้านเกิดเข้า อ.พังโคน เพื่อทำธุระส่วนตัวและแวะเติมน้ำมันและเตรียมน้ำดื่มกับสิ่งของจำเป็น เผื่อมีปัญหาระหว่างทางที่ไม่คาดคิด...เท่าที่จำเป็น

เวลา 10.30 น. ออกจาก อ.พังโคน มุ่งสู่ อ.วาริชภูมิ ผ่านบ้านคำบิด ซึ่งต้องเลี้ยวซ้าย เพื่อเข้าสู่เส้นทางที่สวยงามตาดภูวง
แค่สามวันจากวันที่กลับมาบ้าน ชาวบ้านที่นี่ทำงานกันเร็วมากๆ แข่งกับธุรกิจที่ในปัจจุบันแข่งขันสูง... ชาวนาได้เกี่ยวข้าว
เสร็จไปหลายที่ ส่วนใหญ่นิยมใช้รถเกี่ยวข้าวเพื่อประหยัดต้นทุน ประมาณ 600-800 บาท ต่อไร่ มีน้อยคนที่ยังใช้การจ้างคนเกี่ยว วันละ 300-500 บาท แน่นอนกว่า การลงแขกเกี่ยวข้าวนั้น แทบไม่มีอีกเลย เพราะเศรษฐกิจมันรัดตัวทุกคน
เรียกว่า น้ำใจนั้นมี แต่หนี้มันรัดตัว ..เงินทอง จึงเป็นการตอบแทนจากการช่วยเหลือที่หลายคนมีความสุขที่สุด?

เมื่อผ่านตาดภูวงแล้ว .....อีก 33 กม. จะถึง อ.วังสามหมอ ..ผมคิดที่จะลองหาทางลัด เพราะได้ยินว่า ใกล้มาก และประหยัดเวลาดี คือ ทางแยกทางซ้ายมือ ที่มุ่งไป อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์ ถ้าใจอยากลอง ก็ต้องไปให้ได้ จึงได้เลี้ยวซ้าย
บ่ายหน้าเข้าสู่ อ.คำม่วง ตามเส้นทางผ่าน ต.ผาสุก จ.อุดรธานี เส้นทางนี้สวยมากๆ อยู่ติดเขตอุทยานแห่งชาติภูผาเหล็กตลอดฝั่งซ้ายมือมองเห็นเทือกเขาภูพาน สลับซับซ้อนกันอยู่ เหมือนอยู่สวิตเซอร์แลนด์ (เมืองไทย) ดูๆ แล้วเหมือนวิ่งบนสันเขา
เส้นทางค่อนข้างอันตรายมาก

ถนนว่างมากๆ ไม่ค่อยมีรถวิ่งสวนหรือวิ่งตามเลยสักคัน สองฝั่งส่วนใหญ่จะเป็นสวนยางพารา.. เมื่อผ่านสะพาน พันชาด
ก็เปลี่ยนจากถนนลาดยาง เป็นทางหินลูกรัง ฝุ่นตลบ (เรียกว่า ทางเกวียนเลยดีกว่า) ประมาณ 2 กม. ที่ถูกใจผมที่สุด
เหมือนได้เจอเส้นทางในหนังย้อนยุคเมื่อครั้ง สรพงศ์ ชาตรี ยังเป็นพระเอกหนุ่มยอดนิยม เล่นหนังบู๊ให้ดูกัน.

เมื่อเข้าเขต ต.ดงสวน จ.กาฬสินธุ์ เส้นทางยิ่งสวยมากๆ ถนนลาดยางเพิ่งทำเสร็จใหม่ วิ่งได้สบายใจ สัก 4-5 กม.
แต่ทุกช่วงที่เป็นหมู่บ้าน ถนนจะขรุขระ เนื่องจากใช้หินตัวหนอนแบบฟุตบาทมาทำถนน ต้องระมัดระวังและลดความเร็วในการขับขี่ เมื่อมาถึง ต.ดงสวนนั้น เป็นเวลา 12.00 น. พอดี จึงหยุดรถที่ศาลากลางหมู่บ้าน เพื่อดื่มน้ำและพักสัก 15 นาที
จึงได้โทรกลับไปบอกแม่กับพ่อด้วยความดีใจว่า ได้เจอทางลัดเข้า อ.เมืองกาฬสินธุ์ แล้ว ตอนนี้อยู่ดงสวน อีกแค่ 19 กม.
ก็จะถึง อ.คำม่วงแล้ว วันนี้คงกลับถึงเร็วกว่าปกติ ไม่ต้องเป็นห่วง..

ทีแรกว่า จะพักหรือไม่ก็เที่ยวแถวๆ นี้ อีกสักหนึ่งชั่วโมงเพื่อเก็บภาพสวยแล้วค่อยไปต่อ แต่สังหรณ์ใจว่า เราไม่คุ้นทาง
เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน จึงได้ออกเดินทางตามกำหนดเดิม โดยขี่ออกจาก ต.ดงสวน มุ่งสู่ อ.คำม่วง  ขับตามเส้นทางถนนหินตัวหนอนที่ค่อนข้างขรุขระ สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าชุมชนที่ร่มรื่น และเมื่อมาถึงเส้นทางจะเข้าสู่บ้านนาไร่เดียว จ.กาฬสินธุ์
ถนนจะเป็นทางลูกรัง และขรุขระที่สุด ผมขี่ตามมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ มอนางเพลีย (มารู้ภายหลัง เมื่อถึงกาฬสินธุ์แล้ว)
มอนางเพลีย เป็นทางลงเขาที่ลาดชันที่สุด ประมาณเกือบ 2 กม. มีบางช่วงเป็นทางโค้งด้วย พื้นถนนก็เป็นลูกรังที่ลื่น
ผมเริ่มต้นขับลงด้วยความระมัดระวัง ลงมาได้สัก 200 เมตร รู้สึกเสียวสันหลัง เย็นวาบๆ มีลางสังหรณ์ว่า อยากได้ทางลัด
แล้วกลับถึงไวๆ (คงได้ไปไวจริงๆ ก็คราวนี้) ทางลงนี้ มันต้องใช้เกียร์ต่ำ แต่รถผมมันเกียร์ออโต้ ดูแล้วคงขี่ลงไม่ไหว...
ผมกำดิสก์เบรกทั้งล้อหน้าล้อหลัง ทั้งมือซ้ายและมือขวาเลย .. แต่มันชันเกือบ 45 องศา เหมือนหัวจะทิ่ม รถมันจะยกท้าย
ตีลังกาจากด้านหลังเอาให้ได้ รถมันพุ่งลงแรงมากๆ รู้เลยว่า เบรกเอาไม่อยู่แน่ๆ แถมถนนลูกรังยังมาลื่นให้เสียหลักง่ายๆ
ผมจึงลงจากรถ หวังว่าจะจูงมอเตอร์ไซค์คู่ใจ เจ้ามังกรทางเรียบลงไปให้ได้ แต่เจ้ากรรม ผมเอาไม่อยู่? กำเบรกสองข้าง
รถยังจะลากผมลงไป แถมจะยกท้ายตีลังกาหรือไม่ก็ลื่นลงข้างขวาอีกต่างหาก...

คิดถึงพ่อกับแม่และน้องๆ แล้ว ผมจึงตัดสินใจ ขอฝากไว้ก่อนนะเจ้า มอนางเพลีย วันนี้ รถไม่เหมาะที่จะลงไปให้ได้จริงๆ?
ผมจึงตัดสินใจขี่กลับขึ้นไป และวิ่งย้อนตามเส้นทางเดิม (ต้องเพิ่มระยะทางอีก 18 กม.) ...
หวังทางลัด กลับเสียเวลา แต่ไม่เป็นไรได้ประสบการณ์ว่า บางทีถ้าสังขารหรือสภาพของเราไม่ไหว ก็ต้องกลับมาฟิตก่อน
แล้วค่อยเจอกันใหม่ก็ได้?  ผมได้วิ่งเข้า อ.วังสามหมอ ผ่าน บ.โพน , อ.สหัสขันธ์ และเข้าสู่กาฬสินธุ์ ตามเส้นทางเดิม..
ถึงกาฬสินธุ์โดยปลอดภัย..

เมื่อถึง บ.โพน คนที่รู้จักเขาบอกว่า ดีแล้วที่ตัดสินใจกลับทางเดิม เพราะที่ มอนางเพลีย นี้ มักประสบอุบัติเหตุเป็นประจำ
ถนนยังไม่ได้มาตรฐาน ส่วนใหญ่เป็นหนุ่มๆ นักซิ่งของบ้านนาไฮ่เดียว ที่ชำนาญใช้เป็นทางผ่านเท่านั้น ส่วนน้องอีกคน
บอกว่า ที่ มอนางเพลีย เจ้าที่แรงที่สุด ทางโค้งลาดชัน เมื่ออาทิตย์ก่อน ก็มีสองสามีภรรยา ขับรถไถพ่วงล้อตกเหว
เส้นทางนี้ ถ้าใครคิดว่า ต้องการทางลัด ถึงที่หมายไว ก็ลองมาวัดใจกันดู แต่รถน่าจะเป็นรถใช้เกียร์ต่ำได้ จะดีกว่า..
หรือถ้าอยากลองวัดใจจริงๆ ก็มาวัดใจ ด้วยรถเกียร์ออโต้ดูก็ได้

ฝากไว้ก่อนนะ มอนางเพลีย จ.กาฬสินธุ์ รอให้เจ้า Honda i-Con มังกรทางเรียบ โตขึ้น เป็น Motorcross
หรือไม่ก็เป็น Honda CBR1000R, Honda CBR300R, Honda CBR300F หรือ Ducati เท่ห์สักคัน
แล้วจะกลับมาพิชิตมอนางเพลีย ให้สมใจ 5555